بررسی ارتباط پلی‌مورفیسم ژن مهارکننده‌ی فعال کننده‌ی پلاسمینوژن-1 (PAI-1) با سقط مکرر جنین

سابقه و هدف: منظور از سقط تکراری، وقوع 2 یا 3 بار سقط متوالی خود به خودی، قبل از هفته 20 می‌باشد. با توجه به شیوع حدود 5% سقط در زنان، اثرات مخرب روانی سقط بر زندگی خانوادگی افراد و اینکه علت بخشی از این سقط‌ها مشکلات انعقادی است، در این مطالعه، پلی‌مورفیسم ژن مهارکننده‌ی فعال‌کننده‌ی پلاسمین-1 (PAI-1) مورد بررسی قرار گرفت و ارتباط آن با سقط خود به خودی در بیماران ایرانی و گروه کنترل سالم مورد ارزیابی قرار گرفت. مواد و روش‌ها: در این مطالعه‌ی مورد-شاهدی، 100 بیمار با سابقه‌ی سقط (حداقل دو بار) به عنوان گروه بیمار و 100 زن سالم با حداقل دو زایمان موفق و بدون سابقه‌ی سقط به عنوان گروه کنترل، مورد مطالعه قرار گرفتند. استخراج DNA از لوکوسیت‌ها و با روش نمک اشباع، انجام شد. برای بررسی پلی‌مورفیسم‌های PAI-1 (4G/5G) واکنش زنجیره‌ی پلیمراز انجام و حضور یا عدم حضور موتاسیون PAI-1 (4G/5G) توسط روش PCR-RFLP بررسی شد. به منظور تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزار SPSS ویرایش 18 و از آزمون مربع کای استفاده و ارزش احتمال 05/0P< به عنوان سطح معنی‌داری در نظر گرفته شد. یافته‌ها: در مطالعه‌ی حاضر، برای بررسی پلی‌مورفیسم PAI-1 (4G/5G)، فراوانی آلل موتانت 4G در زنان دچار سقط مکرر، 42% و در زنان گروه شاهد، 30% به دست آمد، که نشان‌دهنده‌ی افزایش معنی‌دار (012/0P=) الل4G در جمعیت بیمار نسبت به گروه کنترل بود (میزان خطر نسبی در جمعیت: 83/1). نتایج در مورد ژنوتیپ 4G/4G با فراوانی 17% در گروه بیمار، 5% در گروه شاهد و 006/0P= (میزان خطر نسبی: 63/4) نیز نشان‌دهنده‌ی افزایش معنی‌دار ژنوتیپ 4G/4G در گروه بیماران بود. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج حاصل به نظر می‌رسد خانم‌های دارای سقط مکرر، در مواجهه‌ی بیشتر با الل 4G و ژنوتیپ 4G/4G هستند. از این رو، بررسی وجود این جهش همراه با سایر عوامل مشکوک مثل MTHFR، فاکتور 5 لایدن در بیماران مبتلا به سقط مکرر، توصیه می‌شود.